Hayatımızda bazı rutinler vardır, bunlar hayatımıza öyle yerleşmiştir ki içindeki ikilemleri farketmeyiz. Alışkanlıklarımız haline gelen bu ikilemleri Emre Ezelli, Dikotomi’de—önceki sergilerinde olduğu gibi—eserlerinde ritmik ve tutumlu bir şekilde işliyor.
Gerek konudan gerekse işleyiş tarzı yönünden, mesajı düşündükçe arka katmanlarda buluyorsunuz. Sergiye hazırlık sürecinde farkettiğim şeylerden biri Charles Duhigg’in Alışkanlıkların Gücü’nde bahsettiği gibi alışkanlıkları yönlendirebilmek için onu parçalarına ayırmak gerektiği.
Sanatçı, günlük temel rutinlerden ilişkilere, soyut kavramlardan somut olaylara ayrı ayrı ve kendi içindeki zıt kutuplarıyla odaklanmış. Bunlar bazen kendi kendine konuşmalar, gün içinde yarım kalmış düşünceler, bazense kedisi Diego’da gözlemlediği şeyler. Bu kadar çelişkinin arasında “Peki, çalışmalar birbiriyle ters düşmüyor mu?” derseniz, sanatçı kolajları ve parçaları üniversite yıllarından beri topladığı için bu sergiyi bir uzun metrajlı bir film gibi yapıyor.
Çalışmaları inceledikten sonra, Viyana sergi açılışında birçok insandan duyduğum gibi “Daha önce bunu farketmemiştim” dememek neredeyse imkansız oluyor.
Viyana’daki Emre Ezelli Dichotomy sergisinden bir seçkiyle oluşturulan sanatçının ilk kitabı Paper Street Co. iş birliğiyle 2020 Aralık’ta yayımlandı.
Sınırlı sayıda basılan, 50 edisyonlu kitap sanatçı tarafından yapılan işlerden yola çıkılarak kurgulanmış ve yine onun tarafından tasarlanmıştır.
*Dikotomi iki bölüm arasındaki zıtlıktır, dikotomi hareketin illüzyonudur.